عنوان طرح: بررسی آسیب پذیری بیمارستان های ارتش در شرایط بحران و جنگ و ارائه راهکارهای پایداری و انجام مأموریت در این شرایط- نیمه دوم سال ۱۳۹۱

مقدمه و هدف: بحران پدیده ای زیست محیطی و ناگهانی و از چنان شدتی برخوردار است که برای پاسخگویی و مدیریت آن نیاز به اخذ کمک از محلی خارج از وقوع بحران است.   بیمارستان یکی از مهم ترین اجزای مجموعه بهداشت و درمان  است و عملکرد آن در هماهنگی با مجموعه ای از عوامل دیگر منجر به تأمین سلامت جامعه  می گردد. در هنگام بروز بحران، به دلیل اهمیت درمان سریع، نقش بیمارستان ها دوچندان می شود. مراکز درمانی، به عنوان اصلی ترین سازمان های درگیر در هنگام وقوع حوادث غیرمترقبه، نیازمند وجود برنامه مدون مقابله با حوادث هستند. مواد و روش ها: روش تحقیق توصیفی مقطعی (cross-sectional descriptive)  از نوع تحلیلی کاربردی است. حجم نمونه برگرفته از جامعه آماری بیمارستان های ارتش شامل پنج بیمارستان و ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه و چک لیست بوده و با روش های پرسش و پاسخ و مشاهده داده ها جمع آوری گردید. یافته ها: بطور کلی همه بیمارستان ها مکان هایی را برای افزایش ظرفیت پذیرش مصدومین به هنگام بحران در نظر گرفته بودند که برخی از این مکان ها دارای امکانات و برخی فاقد امکانات بود. تنها مخاطره ای که تمام بیمارستان ها احتمال وقوع آن را زیاد دانسته اند، مخاطره اورلود شدن بیمارستان در اثر وقوع جنگ و یا بروز تصادف و یا حوادث طبیعی مانند زلزله بود. همچنین کلیه بیمارستان های شهر تهران، وقوع زلزله را محتمل تر از سایر مخاطرات دانستند. در ارزیابی ایمنی عملکردی، میانگین کل حوزه 69.9%  و معادل متوسط بود. بر اساس یافته ها دو  بیمارستان دارای رتبه خوب، دو بیمارستان رتبه متوسط و یک بیمارستان دارای رتبه ضعیف بود. در ارزیابی ایمنی غیر سازه ای میانگین کل 65% و معادل متوسط بود. بر اساس یافته ها، چهار  بیمارستان دارای رتبه متوسط و یک بیمارستان دارای رتبه متوسط نزدیک به ضعیف بود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از آزمون آماری t-test ، اختلاف میانگین درصد برخورداری بیمارستان ها در دو حوزه ایمنی عملکردی و ایمنی غیر سازه ای معنی دار بود. (p=./047). حوزه ایمنی عملکردی دارای میانگین بالاتری نسبت به حوزه ایمنی غیر سازه ای بود که علت آن می تواند کم هزینه بودن این حوزه نسبت به حوزه غیر سازه ای می باشد. البته اختلاف دو حوزه چشمگیر نبود. در مجموع نتایج این مطالعه حاکی از آن است که گرچه بیمارستان ها در داشتن واحد مدیریت بحران و تدوین مبانی نظری وضعیت نسبتاً خوبی داشتند، اما در امر آموزش، ارزیابی، ارتباط با سایر بیمارستان ها و سازمان ها و تجهیزات سخت افزاری ، وضعیت مناسب نبود.